Jip (19) woont sinds een halfjaar begeleid. Jip heeft klassiek autisme en een licht verstandelijke beperking. Zijn vader is jeugdbeschermer en zijn moeder heeft ook een goede opleiding genoten. Een gezin zoals zoveel gezinnen. Maar wat er nu gebeurt… Pauline, PB’er, vertelt:

Huiselijk geweld
Afgelopen weekend is er een nare situatie ontstaan. Jip liep zo vast in zijn dwanghandelingen, dat het de hele sfeer van het weekend bepaald heeft. Hij was thuis bij zijn ouders dat weekend. Jip heeft daar volledig de regie. De rest van het gezin draait om zijn plannen en zijn agenda heen.

Zondag liep de spanning zo hoog op dat vader Jip in de houdgreep heeft genomen, hem een klap in zijn gezicht heeft gegeven en uiteindelijk de begeleiding van de woning belde om Jip op te komen halen.

Mijn collega is er naartoe gegaan. Zij vertelde dat Jip door haar goed te begeleiden was, zodat hij zijn rust terugvond. Dat was natuurlijk lastig voor ouders. Het lukt hen niet Jip rustig te krijgen. Mijn collega heeft benoemd wat zij gedaan heeft en met ouders doorgenomen wat zij zouden kunnen doen als dit nogmaals gebeurt. Vader en moeder zijn boos geworden. Wie zij dacht dat zij was om hen de les te lezen? Hij voelt zich veilig thuis en daarom ontploft hij zo. Zij kent Jip niet zoals zijn familie hem kent. Enzovoorts. Mijn collega was verbaasd door deze heftige reactie en vroeg mij advies. Ik ben tot laat gebleven om haar de mogelijkheid te geven haar verhaal te vertellen en het van zich af te laten glijden.

Een dag later, maandag, heeft Jip op de groep verteld dat hij slachtoffer is geworden van huiselijk geweld. Hij zou flink toegetakeld zijn door zijn vader. Uiteraard hebben wij het protocol in werking gesteld.

Zoals je zult begrijpen is dit voor ouders heel erg spannend. Ouders zijn kwetsbaar omdat er (nu nog intern) een melding is gedaan. Zij willen zo graag dat het lukt thuis maar er speelt zoveel in het gezin dat ik mij afvraag of het voor Jip goed is zijn weekend thuis door te brengen.

Ik wil Jip en zijn gezin zo goed mogelijk ondersteunen. Maar wat kan ik nog meer doen dan dat ik nu doe? Ik begeleid ouders, coach de collega’s en spreek Jip ook regelmatig. Omdat ik een opleiding tot maatschappelijk werker heb gevolgd luisteren de manager en gedragskundige gelukkig wel naar wat ik te zeggen heb. In die zin laten zij de woning met een gerust hart aan mij over.


Haar vraag aan mij:
Ik heb het gevoel dat iedereen naar mij kijkt en dat ik een oplossing moet verzinnen. Maar ik heb geen idee wat nu het best aansluit bij Jip en zijn gezin. Wat moet ik als eerst?

Weet jij het? Wat zou jij deze professional aanraden?